Haletiruhaniyem

Ben senin için yanarken ; sen,bu yangınımın karşısında başka türlü yanıyordun…Yanışıma şahit oluyordun.
Acımı paylaşıyordun. Ama kendi yangınından,benim yangınıma müdahale edemiyordun…
Duyarsız olmadın hiçbir zaman,elinden de bir şey gelmiyordu.Ve bu hâl böyle sürüp gidecekti…
Kendime çeki düzen verdiğimi gördüğüm şu günlerde,o meşhur hissizlik anını diliyorum çokça. Öyle ki canımın yanmasını bir nebze bile hissetmemeliyim. Böyle bir tablo ancak uzaklaşarak mümkün olabilirdi.Ama bunu yapacak bir yüreğe sahip değildim.Ve benim gibi korkakların en güvenilir sığınağı olan “Zaman” kavramına bırakıyorum bu meseleyi.
Ben,gözlerinde beni göremedim.Her iç çekişinde,kendi yangınından geçtiğini gördüm. Âh’ların göğe yükseliyorken,müşterek bir sızı ile yollarımız yeniden kesişiyordu…
Şaşkınlığımıza aldırmadan,tevafuklar silsilesinin izinden gidiyorduk.
Kendi yangınım da seni muhafaza edebileceğim tek yer,kalbimdi. Bu yüzden hep hassastı mevzumuz.
Ve Hep kırılgan…