Haletiruhaniyem

Yaşamaktan korktuğum için, ertelediğim her şeyin ezikliğini hissediyorum üstümde. Üstüne üstlük bir de, yaşanmışlıkların verdiği ağırlığın altında eziliyorum. Çok karmaşık.. Başka hayatlara özeniyorum. Uzaktan bakıldığında ”basit” görünen bütün hayatlara.
Duraklarda, banklarda, parklarda oturan mutlu insanlara özeniyorum. Etrafıma baktığımda; her zaman gülümseyen yüzler görmek istiyorum.
Huzursuz hissediyorum, yaşadığım her mutluluğun bir bedeli varmış, hatta şu an geçmişte yaşadığım mutlulukların bedelini ödüyor muşum gibi geliyor.
Dedim ya; karmaşık.
Anlatmak çok zor geliyor bir şeyleri. Başkalarını anlamakta da zorlanıyorum. Aslında, anlamak istemiyorum..
Birilerinden kaçıp, birilerine sığınıyorum. Ama yolun sonu hep ”bana” çıkıyor. Bir şekilde, hep kendimle baş başa kalıyorum. Bunu sevmiyorum.. Çünkü; yalnız kaldığımda sürekli bir şeyleri düşünüyorum. Düşünmeyi sevmiyorum.
Başım ağrıyor.
Yaşadıklarıma başka açılardan bakmaya çalışıyorum, kendimi başkalarının yerine koyarken benliğimi kaybediyorum. Kimi zaman tanıyamıyorum bile kendimi.
Çirkinleşiyorum.. Bambaşka bir insana dönüşüyorum bazı zamanlar.
Yapmamam gereken şeyler yapıyorum.
Ve bazen, hiç pişmanlık duymuyorum.